'Toen ik net begon als gezinsverzorgster, werkten we in uniform. Gezinsverzorgster stelde toen nog echt iets voor, net als verpleegkundigen en verzorgenden. Tegenwoordig zeggen ze ‘de werkster komt’. Daar zeg ik altijd iets van. Het werk van huishoudelijke hulp is immers echt veel meer dan alleen een beetje schoonmaken.

Een gezinsverzorgster gaf leiding aan een heel gezin. We namen het huishouden over wanneer een moeder uitviel, bijvoorbeeld doordat ze een baby kreeg, naar het ziekenhuis moest of overleed. Ik kwam ’s ochtends vroeg, hielp de kinderen naar school en maakte het huis aan kant. Je nam het hele huishouden over, van ’s ochtends vroeg tot de vader weer thuiskwam van het werk. Je werkte hooguit drie weken op hetzelfde adres, zodat je je niet teveel hechtte aan het gezin. Tegenwoordig ben je in een paar uurtjes klaar bij een cliënt, maar werk je soms dus wel jaren voor dezelfde cliënt. 

Mijn moeder werkte ook in de thuiszorg. Zij werkte onder andere bij mevrouw Lubach, die zich in Dokkum sterk maakte voor de gezinsverzorging en bejaardenhulp.  Toen mevrouw Lubach zelf hulp nodig had, kwam mijn moeder bij haar. En toen mijn moeder ouder werd, vond ze dat ik voortaan maar naar mevrouw Lubach moest gaan. Ik weet dat nog goed. Als ik werkte, fietste mijn moeder altijd even voor het huis van mevrouw Lubach langs, met mijn jongste zoon bij haar op de fiets. Mevrouw Lubach en ik zwaaiden samen naar hen.  

Soms zie ik ineens het gezicht van een cliënt voor me, waar ik ooit werkte. Zo was er een mevrouw die altijd kleedjes haakte. Als ik zo’n gehaakt kleedje zie, moet ik altijd aan haar denken. En toen ik vorige zomer stokrozenzaad voor in de tuin kreeg, dacht ik ineens weer aan een dame die de tuin vol stokrozen had. Heel veel cliënten waar ik heb gewerkt, zijn inmiddels overleden.

Ik ben nu 55 jaar, maar doe dit werk nog met plezier. Ik ben trots op mijn werk, het is zo dankbaar. Een cliënt heeft soms meer contact met mij dan met de eigen familie. Vooral dat contact vind ik mooi. Ik zie soms al bij binnenkomst hoe iemand zich voelt. 

Kinderen die niet in de buurt wonen, vragen mij wel eens of ik hen een beetje op de hoogte wil houden. Ze sturen een bedankje wanneer de cliënt is overleden, een bloemetje of een briefje. Zo tonen zij hun dankbaarheid dat je er voor hun vader of moeder was.      

Bij één van mijn cliënten werk ik al 23 jaar. Ze was relatief jong toen ik voor het eerst bij haar kwam. Zij verloor drie keer een partner, heeft zelf geen kinderen maar toonde altijd veel belangstelling voor mijn kinderen. Door de jaren heen raakten onze levens met elkaar verweven. Ze zegt wel eens tegen mij ‘Ik zie je nog aankomen, je lange haar in een paardenstaart, gekleed in een leren jack. Daar komt mijn Tineke, dacht ik toen!’   

Deze dame is inmiddels de tachtig gepasseerd. Ze is soms echt heel ziek, heeft een paar keer kantje boord gelegen. Toch komt ze er steeds weer bovenop. Als ik haar nu na het werk gedag zeg, zeggen we ‘hopelijk tot volgende week weer’.  Maar ze is een doorzetter. We zijn vast van plan samen ons zilveren jubileum te vieren. Dus op naar de 25.'